KIRIK OLSA DA ATAN BİR KALP
Hayat, her zaman umduğumuz gibi yumuşak dokunuşlarla gelmez insana.
Bazen beklenmedik bir söz, bazen yarım kalmış bir hayal ya da bir veda, kalbimizin en derin yerini acıtır. Kalp kırıldığında, sesini çıkarmaz. Ne bir çığlık duyarız, ne de bir uyarı… Ama içimizde sessizce parçalanır. Sessiz ama güçlü bir çöküştür bu.
Yine de… kırık olsa da atmaya devam eder.
İnsan kalbi gariptir. Aynı yerden defalarca kırılır ama hâlâ sevebilir. Hâlâ umut edebilir. İşte bu yüzden en kırgın insanlar bile en derin sevgileri taşır içlerinde. Çünkü gerçek sevgi, kırılganlıkla beslenir. Kırık kalbin her atışı, hayata tutunmaya çalışan bir cesaret öpücüğü gibidir. Her ne kadar geçmişteki acılarla yorgun düşse de, kalbin içinde hâlâ yaşam kıvılcımı varsa, o kalp hâlâ umut ediyordur.
Bir insanın kalbi kırıldığında sadece bir ilişki bitmez; çoğu zaman inanç, güven, hayaller de zarar görür. Fakat zamanla o kalp, çatlaklarını birer tecrübeye dönüştürür. Her yarası, daha güçlü bir ‘ben’ in inşasına katkı sağlar. Çünkü kırık kalpler, hayata dair en büyük dersleri taşıyan kalplerdir. Onlar her darbeye rağmen yeniden atmaya cesaret eden kalplerdir.
Kırık bir kalple yaşamak kolay değildir. Sabahları içten bir neşeyle uyanmak yerine sessizce güne başlarsın. Her gülüşün içinde hafif bir burkulma, her yalnızlık anında içten bir sızı vardır. Ama kırık kalp aynı zamanda insanı daha duyarlı, daha derin, daha gerçek yapar. Başkasının gözündeki hüznü anlayabilir, bir tebessümle bile birini iyileştirebilirsin. Çünkü sen acıyı tanırsın.
Kırık olsa da atan kalp, vazgeçmeyen kalptir. Belki geçmişte birçok yara aldı ama hâlâ sevme gücü varsa, hâlâ içinden geçen bir dua, bir hayal varsa…
O kalp hâlâ yaşıyor demektir. Bu dünyada, kırık kalbine rağmen güçlü durmaya çalışan herkes aslında birer kahramandır. Sessiz, sade ama gerçek kahramanlar…
Ve belki de en güzeli şudur: Kırık kalpler en çok sevilmeyi hak edenlerdir.
Çünkü onlar, sevmeye en çok cesaret edenlerdir.
