DOĞA'NIN KANUNU İLAHİ DÜZEN MİDİR?
Doğa... Sessizce konuşan, görünmeyeni gösteren ve her canlıyı kendi yasalarıyla terbiye eden büyük bir kudretin yansımasıdır.
Toprağın altında filizlenen bir tohumdan, gökyüzünde süzülen kuşlara kadar her şey, görünmez ama şaşmaz bir düzene bağlıdır. Bu düzen, sadece fiziksel yasalarla açıklanamayacak kadar derin ve anlam yüklüdür. İşte bu noktada, doğanın kanunu ile birlikte işleyen ilahi bir güç hissedilir: her şeyin merkezinde, her canlının var oluş sebebinde Tanrısal bir denge yatar.
Doğanın kanunu, canlılar arasında bir hiyerarşi değil, bir denge kurar. Aslanın avladığı ceylan, toprağa düşen yaprak, çürüyerek yeni yaşam alanı açan bir ağaç gövdesi...
Tüm bu olaylar yıkım gibi görünse de, aslında yeniden doğuşun ve sürekliliğin parçalarıdır. İnsan da bu döngünün bir parçasıdır ama çoğu zaman bunu unutur. Oysa ne kadar uzaklaşırsa uzaklaşsın, kalbi hâlâ doğanın ritmine göre çarpar: bir annenin çocuğuna duyduğu sevgiyle, bir hayvanın içgüdüsel koruma güdüsü aynı kaynaktan beslenir.
İlahi güç, doğada kendini gizlemeyi değil, göstermeyi seçmiştir. Güneşin her sabah doğması bir tesadüf değil; kainatın merkezinden gelen bir iradenin yansımasıdır. Her canlının doğum anı, onun yaşam yolculuğu ve ölümle noktalanan hikayesi, kaderin ve ilahi planın izlerini taşır. Kimi zaman sert, kimi zaman huzurlu ama daima adil bir yasadır bu. Ne bir karınca fazla ezilir, ne bir çiçek vaktinden önce solar; her şey zamanında ve yerli yerindedir.
İnsanoğlunun görevi ise bu düzeni bozmadan yaşamak, ilahi yasayı kalbinde taşıyarak diğer canlılarla uyum içinde var olmaktır. Doğanın kanununu tanımak, aslında Yaradan’ın sanatını anlamaktır. Bu anlayış, kibiri değil tevazuyu getirir; tüketmeyi değil, üretmeyi; yok etmeyi değil, yaşatmayı öğretir.
Sonuç olarak, doğanın kanunu sadece biyolojik bir düzen değil; ilahi bir ahlaktır. Tüm canlıları birbirine bağlayan görünmez bir ağ, ruhlara işlenmiş bir denge çizgisidir. Ve bu kanuna saygı duyan, aslında evrenin kalbine saygı duyar.
Doğayı sevmek, hayatı sevmektir; çünkü doğa, yaşamın ta kendisidir.
