Bir Roman Tasavvurundan...
Tekrar İstanbul Ama...
İstanbul’a döndüğünde hava griydi. Gök delinmemişti ama her an yağabilirdi.
Ahmet Nureddin, valizini usulca yere bıraktı. Evindeki kitap kokusu, yıllardır değişmemişti. Ama artık o kitaplara sığınmak istemiyordu. Çünkü hakikatin yalnız kitaplarda olmadığını; yolun tozunda, suskunlukta ve yüzleşmede olduğunu öğrenmişti.
O hafta, eski bir mesai ve kalem arkadaşı Hüseyin Yılmaz aradı. Artık bir düzine kitabın yazarıydı ve Üstad’ın hayatının ikinci cildini hâlâ yazıyordu. Son kitabı ise Kutup Yıldızı–1 başlığıyla neşredilmişti. Bediüzzaman eserlerinin müellifi Said Nursî'nin tarihçesini telif etmişti.
“Ahmet Nuri,” dedi telefonda; Ahmet’e “Nureddin” demez, kısaca “Nuri”yi eklerdi. “Bir dost ve irfan sohbetine gidelim mi bu akşam? Hem de eski günleri yâd ederiz.”
Ahmet Nureddin önce durakladı. Kimlerin geleceğini öğrenmek istedi. Yeni ve açık fikirli dostlar olduğunu öğrenince, nezaketen kabul etti:
“Adresimi vereyim, beni al bizahmet. Araba memlekette kaldı. Uçakla geldik,” dedi.
Hem o davetin içinde, ateş değilse de mütemadi bir ısrar vardı. Hz. İbrahim’in ateşe yürüyüşü gibi, o da sözün ortasına yürümeye karar verdi.
O akşam mecliste kalabalık bir topluluk mevcuttu. Gençler, orta yaşlı dostlar, gazeteci tanıdıklar... Hüseyin Bey onu ders kürsüsüne davet ettiğinde, “merhaba” sesleri arttı.
Ahmet Nureddin, sakince kitapların dizildiği alçacık masa başına geçti. Ceketini ilikledi. İçeridekileri süzüp eski, munis dostlarını aradı. Fazla değillerdi ya da çoğu gözlerden ırak yerlere oturmuşlardı. Demek ki köprülerin altından epeyce sular akmıştı; ulusal bir gazetede tefrika edilen Yokuşta romanındaki gibi... Sonrasında ise neredeyse mekanik bir şekilde suskunluğunu bozdu:
“Yıllar önce bir hakikati söylemekten endişe ettim. Çünkü o hakikat, beni yalnız, tek ü tenhâ bırakacaktı. Suskunluk, kalabalıkların içinde görünmez kalmanın rahatlığı diye fısıldıyordu nefsim. Ama şimdi, Ur harabelerinin başında karar verdim ki: Hakikat yalnızlıktan korkmaz. Söz, sadece bilgiyle değil, cesaretle de mânâ bulur.”
Salonda derin bir sessizlik oldu.
“Önce tanıdık olmayanlara kendimi tanıtayım. Hüseyin dostum; birer fidan iken Tasvir Gazetesi’nden muarefe ettiğimiz yazarımız, ne kadar Ahmet Nuri dese de bana, asıl adım Ahmet Nureddin. Fazla samimi olanlar, isimlerimin baş harflerini kastederek ‘AN’ derler. Hususi bir sebepten yayın dünyasından koptum. O, ayrılmamak için direndi ve başardı. Yine de makale, hikâye ve inceleme yazılarımı yazılı medyada veya internetteki sitelerde neşredebildim. İki eser yayınlanmışken, Yılmaz dostumun yardımıyla altıya çıkardım; ikisi roman, ikisi hikâye...”
Duraklayıp soluklandı. İçindekileri toparlamak için kısa bir düşünce aralığı verdi.
“Bediüzzaman susmadı hiçbir zaman; bazen diliyle, bazen hâliyle konuştu... Yine de çok az konuştu; yazdı veya hâl diliyle ifade etti kendini, inandıklarını... Yani hakikat ötesi hakikatleri...
Çünkü sözün azı, yerinde olanın seçilmişi, süzülmüşüdür. Ben de size çok şey anlatmayıp Sünuhat’tan hayat derslerine geçeceğim hemen. Ama öncesinde bir ikazda bulunacağım, bir tavsiyede:
Sözünüz sizi ateşe götürüyorsa, sakın dönmeyin yolunuzdan. Çünkü bazen ateş suya inkılap ettirilir ve siz de yeniden doğarsınız.”
Sünuhat’tan seçtiği mevzu; şehitlik, âkıbet ve âhiret ile hangi zamanda ama kimlere muhalefetten vazgeçilmesi gerektiğiydi.
Ahmet Nureddin kürsüden ayrıldığında, göz göze geldiği birçok genç vardı. Onların gözlerinde, yıllar önceki kendi heyecanlı ve saf hâlini gördü: Kararsız, ürkek ama arayış içinde...
Ve o an anladı ki, bu yol bitmeyecekti. Çünkü hakikat, yolun kendisiydi.
Mehmet Nuri
BİNGÖL
